De inhaalassistent maakt gebruik van zendapparatuur in auto’s, bijvoorbeeld een gps-zender. Boordcomputers berekenen of de tussenliggende afstand volstaat voor een veilige inhaalmanoeuvre.

Naast GPS is auto-naar-autocommunicatie tussen alle voertuigen volgens Hegeman noodzakelijk om een goed inhaaladvies te kunnen geven. Dit is weliswaar een onderwerp waar veel onderzoek naar gedaan wordt (bijvoorbeeld ten behoeve van anti-botsingsystemen) maar volgens Hegeman kan het nog wel tien jaar duren voordat de eerste inhaalassistent op de markt komt.

De 30-jarige Haarlemse begon in 2003 met haar onderzoek en rondde het vorig jaar af. Ze onderzocht het inhaalgedrag van weggebruikers op de N305 in Flevoland en op de N255 in Zeeland, op trajecten met een inhaalverbod en op weggedeelten waar auto’s elkaar wel mogen passeren.

“We registreerden hoe vaak er werd ingehaald en of mensen zich houden aan het inhaalverbod”, aldus Hegeman. “Zo kwamen we erachter dat een kwart van de mensen die wel eens inhalen, dat ook doet op plekken met een dubbele doorgetrokken streep op het wegdek. Tegenliggers verwachten dat natuurlijk niet en er kunnen dan gevaarlijke situaties ontstaan.”

Hegeman liet ook twaalf mannen en twaalf vrouwen ritten maken in een simulator, waar een inhaalassistent was ingebouwd. Alleen bij een groen lampje mochten de deelnemers aan de proef inhalen op een computeranimatie van een tweebaansweg. Van de deelnemers haalden de vrouwen meer in wanneer ze met de assistent reden, terwijl mannen juist minder gingen inhalen. “Hierdoor wordt het rijverschil tussen mannen en vrouwen dus kleiner”, aldus de onderzoekster. “Mannen gingen met de assistent bovendien minder slingeren (om te kijken of er een tegenligger aankomt), wat de verkeersveiligheid ten goede komt.”

Bron: ANP