Een ongeval. Het lichaam klapt naar voren én weer naar achteren. Staat de hoofdsteun te ver weg, dan swingt het hoofd verder door dan goed is voor het tere zenuwweefsel in de halsstreek. De beruchte whiplash is het gevolg.

Eind goed al goed?

Autofabrikanten zijn zich al jarenlang bewust van het probleem en dus ontwikkelden zij de actieve hoofdsteun. Eind goed al goed? “Nee”, zeggen Robert Bannack en Steffen Schönborn.

Hoofdbrekens

“De meeste van die systemen werken mechanisch, en treden in werking als de inzittende terug in zijn leuning klapt. Is de inzittende te licht dan komt het systeem niet in werking. Staat de steun te laag, dan werkt het wel, maar helpt het niet.” En bovendien: “Wat heb je aan systemen in dure nieuwe Volvo’s of Mercedessen als je zelf een gebruikte Aziaat of Fransoos rijdt?”

Drie eisen

Kortom, de twee studenten Machinebouw gingen op zoek naar een actieve hoofdsteun die:

1. altijd in actie komt ongeacht het gewicht van de inzittende,

2. ook helpt als hij niet op de goede hoogte staat, en

3. achteraf iedere standaardhoofdsteun kan vervangen, ongeacht of die op voorstoel of achterbank staat.

Slim mechanisme

Wat puntje twee betreft: Geslaagd! De hoofdsteun komt niet alleen naar voren, het bovenste deel klapt ook omhoog. Daarmee verslaat hij de bestaande systemen, die ook wel iets omhoog bewegen, ruimschoots. Het maakt de hoofdsteun zo hoog dat het hoofd er onmogelijk nog overheen kan klappen. Bovendien wordt het hoofd nu door een veel groter oppervlak opgevangen. Dat voorkomt een hoge puntbelasting. Hulde!

Bij Halfords?

Dan puntje één. Een versnellingssensor merkt: “Hé een botsing”, stuurt een paar elektromagneten aan en die zetten het mechanisme in werking.

Daar is natuurlijk niets mis mee, maar die elektronica maakt inbouw volgens puntje drie wel lastiger. Dat is jammer. Benieuwd of we de Kasselse vinding straks terugzien bij Halfords.

Erwin den Hoed (Redactie Auto & Motor TECHNIEK)