De basisinstelling wordt verkregen via een planetair stelsel. Dat gaat als volgt: het koppel dat van de versnellingsbak komt, drijft het ringwiel aan. Via de satellietwielen worden de achterwielen aangedreven, via het zonnewiel de voorwielen. Door de keuze van het aantal tanden kan de verhouding voor/achter worden gekozen. In dit geval gaat er 56% van het koppel naar de voorwielen en 44% naar de achterwielen. Als de aandrijving van de voorwielen via de satellietwielen en die van de achterwielen via het zonnewiel gebeurt, is de verhouding: 56% achter en 44% voor.

Vaak gebeurt de aandrijfverdeling op basis van de statische gewichtsverdeling. Auto’s met ‘alles’ voorin hebben dan een 56/44-verhouding, auto’s met ‘alles’ achterin 31/69. Het is ook mogelijk via een meervoudige natte platenkoppeling de verhouding voor/achter aan te passen door het planetair stelsel in meer of mindere mate vast te zetten. Daar komt uw tweede punt om de hoek kijken, hoe zit het met de dynamische gewichtsverdeling? Door de mate van slip te meten, kan via het aandrijfmanagement heel snel het aandrijfkoppel voor/achter worden aangepast.

Per as blijft nog over hoe de verdeling links/rechts is. Dat is echter niet de taak van de koppelverdeling voor/achter, maar van de differentieels tussen de voor- of achterwielen. Pas echt interessant wordt het als er ook links/rechts een aandrijfkoppelverdeling plaatsvindt. Zie, als voorbeeld, de nieuwste Honda Legend. Daarbij is het streven om bij elk wiel het maximale koppel over te brengen dat het band/wegcontact mogelijk maakt, ver gevorderd.