Nadere uitleg bij BMW leerde dat het FlexRay-netwerk in de X5 specifiek toepassing vindt bij het Adaptive Drive-systeem, variabele stabilisatoren en schokdempers. Gezien de continue verstelling levert de regeling hier een grote datastroom op, die snel verwerkt moet worden om onder alle omstandigheden zeer korte reactietijden te verkrijgen. Adaptive Drive moet in ‘real time’ werken, onmiddellijk reageren op bewegingen van wielen en carrosserie.

Het blijkt niet zo dat BMW zelf het FlexRay-netwerk ontwikkelde, ze hebben de eerste toepassing in productie. Een consortium van Bosch, BMW, GM, VW/Audi, DaimlerChrysler, Philips en Freescale heeft het FlexRay-dataverkeer ontworpen, dat nu in versie 2.1 het productiestadium bereikte. Tot en met 2008 wordt het FlexRay-netwerk geperfectioneerd, waarna het net als CAN (ook door Bosch ontwikkeld) een wereldstandaard moet worden. In 2008 verwacht Bosch serieproductie te starten van decoders voor het FlexRay-systeem, zodat iedereen in de auto-industrie onderdelen kan maken die via FlexRay communiceren. Nu al zijn 130 bedrijven lid geworden van het consortium, zij mogen zonder licentiekosten FlexRay toepassen.

Allemaal leuk en aardig, maar waarvoor hebben we dit nieuwe datasysteem nodig? Het is vooral bedacht voor veiligheidssystemen, die absoluut zeker moeten zijn van tijdig en betrouwbaar gegevensverkeer. Daarbij kijkt men ook vooruit naar by wire-bediening van stuur- en remsystemen. Het is de voortzetting van een ontwikkeling die al in gang is. Naast CAN voor voertuigsystemen is immers het veel snellere MOST met glasvezelkabels voor infotainment systemen al ingeburgerd. Daar moet FlexRay bijkomen, als standaard voor voertuigdynamische systemen, terwijl CAN blijft voor comfortsystemen.

Sneller dan CAN

Wat is het bijzondere van FlexRay? Het is sneller dan CAN, maar langzamer dan MOST. De datadoorvoer bedraagt tot 1 Mb/s bij CAN, tot 10 Mb/s bij FlexRay en tot 23 Mb/s bij MOST. Maar ook het systeem van datadoorvoer is speciaal. Een CAN-systeem werkt op basis van ‘wie het eerst komt, het eerst maalt’. Gegevens worden op de lijn gezet zodra die even vrij is, bij druk dataverkeer kan het zijn dat sommige aangesloten apparaten hun gegevens niet kwijt kunnen. Altijd is door wisselende wachttijden onzeker hoe lang gegevens erover gaan doen om van verzender naar ontvanger te komen. FlexRay werkt met gereserveerde datablokken, elk apparaat heeft als het ware zijn eigen postbakjes op een lopende band staan. Met zekerheid op welk moment iets verzonden kan worden, en zekerheid bij de ontvanger wanneer het zal aankomen. Als gevolg van de hoge doorvoersnelheid is het geen probleem dat een aantal ‘postbakjes’ leeg blijft als het betreffend apparaat niets te melden heeft, de doorvoercapaciteit is op de groei berekend.